Chrapkowice 1946

Część druga • Ze sprawozdania burmistrza Roberta Muszalika dowiadujemy się o stanie stolicy naszego powiatu w pierwszych miesiącach po zakończeniu II wojny światowej. 

 

Rok 1946, to w Polsce czas intensywnego umacniania się wpływów komunistycznych. Jednak nie są one jeszcze tak wszechobecne i ugruntowane, jak to będzie miało miejsce po kilku latach. Dlatego w sprawozdaniu burmistrza Muszalika znajdują się jeszcze stwierdzenia, dla których wkrótce nie będzie miejsca w oficjalnych dokumentach, a nawet za ich rozpowszechnianie w prywatnym gronie będą grozić surowe kary. Chodzi między innymi o poczynania „szlachetnych wyzwolicieli” spod znaku czerwonej gwiazdy.

 

Sowieci zdemontowali bądź zniszczyli większość sieci przesyłowych, stacji transformatorowych i urządzeń rozdzielni prądu na poniemieckim Śląsku, praktycznie całkowicie dewastując sieć energetyczną tej części kraju. Zarząd Miejski w Krapkowicach był jednak w posiadaniu dwóch elektrowni wodnych: w Pietnej (o mocy 65 KW) i w Nowym Młynie (60 KW). Obie zostały wyremontowane i uruchomione przez mieszkańców własnymi siłami. Jako że Sowieci zdemontowali w całym mieście liczniki prądu, władze miejskie wprowadziły ryczałtowe opłaty za korzystanie z energii elektrycznej, liczone od każdej żarówki w gospodarstwie domowym. Zakazano przy tym używania żarówek 60-watowych i mocniejszych, aby prądu „wystarczyło dla każdego”. Wprowadzono też osobne opłaty od silników elektrycznych i radioodbiorników. Prądu dla odbiorców przemysłowych w tym czasie nie dostarczano (wszystkie fabryki były rozgrabione i zrujnowane).

 

Z uwagi na bezpieczeństwo, w mieście uruchomiono w ograniczonym zakresie oświetlenie uliczne. Świeciły tylko latarnie umieszczone na skrzyżowaniach ulic: Stalina (Opolskiej) – 1 Maja, Prudnickiej – 1 Maja, Prudnickiej – Sienkiewicza, Prudnickiej – Konopnickiej, Krasińskiego – Sienkiewicza, oraz Krasińskiego – Konopnickiej. Cztery latarnie rozbłysły w rogach Rynku – przy ulicach: Wolności, Stalina, Gdańskiej (Rybackiej) i Kościelnej.