Czerwone sztandary nad Krapkowicami

Część druga • Trzy dni po złamaniu niemieckiego kontrnatarcia pod Polską Cerekwią, 15 marca 1945 roku, rosyjski walec ruszył, by zgnieść niemieckie jednostki na lewym brzegu Odry. O godzinie 6.00 huk armat, świst moździerzy i wycie „Katiusz” oznajmiły początek „Operacji opolskiej”.

 

Po osiemdziesięciu minutach morderczego ostrzału ruszyły czołgi i piechota. Sowieci spróbowali wziąć w kleszcze i zniszczyć siły hitlerowskie w trójkącie Grodków – Prudnik – Koźle. W tym celu dwa silne zgrupowania Armii Czerwonej miały uderzyć z rejonu Grodkowa i Polskiej Cerekwi, by połączyć się i zamknąć pierścień okrążenia między Białą a Prudnikiem. Biorąc pod uwagę ogrom sowieckiej przewagi w ludziach i sprzęcie, postęp ofensywy był, łagodnie mówiąc, mniej niż zadowalający. Pierwszego dnia operacji zgrupowanie północne (z rejonu Grodkowa) wdarło się w niemieckie linie na głębokość ośmiu kilometrów, w tym czasie zgrupowanie południowe posunęło się naprzód o 7 km. 

 

Na dość słabe tempo natarcia złożyło się kilka czynników. Przez pierwszą połowę dnia paskudna pogoda uniemożliwiła  lotnictwu udzielenie wsparcia ogniowego i rozpoznawczego jednostek naziemnych. Ponadto, wiosenne roztopy sprawiły, że pola i łąki były bardzo grząskie, co zmuszało sowieckie kolumny do poruszania się głównie po bitych drogach. Niemcy przygotowali wzdłuż nich wiele świetnie zamaskowanych punktów ogniowych. Rosyjskim czołgistom szczególnie dały się we znaki znienawidzone „Panzerfausty”. Te lekkie i łatwe w obsłudze jednorazowe granatniki przeciwpancerne miały zasięg zaledwie 60 metrów, ale mogły skutecznie razić nawet najcięższe czołgi przeciwnika. 15 marca czołowe sowieckie pułki pancerne straciły nawet do 1/3 posiadanych czołgów.