Czy nadchodzi czas żniw?

Felieton naczelnego • Zawsze ilekroć podróżuję po Polsce, ogarnia mnie radość, kiedy widzę jak bardzo zmienił się nasz kraj. Cieszę się, że mogę korzystać z tego co udało się wypracować poprzednim pokoleniom Polek i Polaków, jak i temu pokoleniu, którego jestem reprezentantem. To wspaniale, że od 30 lat Polska może pracować tylko i wyłącznie na swój rachunek, a nie na rachunek któregoś z potężnych sąsiadów ze wschodu czy zachodu. Wystarczyło 30 lat, aby nasz kraj zmienił się nie do poznania. Gdyby ktoś nagle przeniósł się z lat 80-tych, a nawet 90-tych minionego wieku do współczesności, łapałby się ze zdziwienia i podziwu za głowę.  

Polska zmieniła się praktycznie w każdej dziedzinie, ale choć mamy tu jeszcze całe mnóstwo do zrobienia, to największy postęp zanotowaliśmy jeśli chodzi o infrastrukturę drogową. Pomiędzy tym jak wyglądała sieć dróg publicznych 30-40 lat temu, a tym co mamy teraz, jest prawdziwa przepaść. Nowoczesne magistrale drogowe ożywiły całe regiony. Miasta, które skazywane były na wegetacje, kiedy otwierały się zmodernizowane albo i nowe drogi, otrzymywały ogromny impuls do rozwoju. Przykłady? To dzięki autostradzie A4 Wrocław stał się drugim po Warszawie, a w niektórych dziedzinach nawet pierwszym, ośrodkiem rozwoju, innowacji i postępu w Polsce. Myślę również, że Opole, które przez wiele lat balansowało na krawędzi administracyjnego „być albo nie być”, dziś świetnie poradziłoby sobie nawet wtedy, gdyby przestało pełnić rolę stolicy województwa. Bo już nie administracja stymuluje rozwój stolicy polskiej piosenki, ale nowoczesny przemysł, usługi oraz nauka.         

Dlatego tak niezmiernie ważne jest, abyśmy i my pod tym względem nie dali się zepchnąć do roli zapyziałej, zapomnianej, zakompleksionej prowincji. Budowa dróg, mostów, obwodnic, wiaduktów nad magistralami kolejowymi w dzisiejszym niezwykle skomunikowanym świecie jest po prostu zwykłą koniecznością. Dlatego powiat krapkowicki nie może pozwolić sobie na to, aby nie zaryzykować w walce o rozwój. Dziś trzeba wykazać determinację i postawić wszystko na jedną kartę, bo albo my pójdziemy dynamicznie do przodu, albo pójdą do przodu inni, także naszym kosztem, i nikt naprawdę nikt nie będzie się na nas oglądał, ani nas żałował...