Część druga • Wydarzenia wieku XVIII przyniosły przełom w rozwoju żeglugi odrzańskiej. Najpierw w 1711 roku Szwedzi wycofali się z Pomorza Zachodniego, co otworzyło możliwość w miarę swobodnej żeglugi ze Śląska aż do Szczecina. Wreszcie w 1740 roku, w wyniku I wojny śląskiej, Prusy zyskały faktyczną kontrolę nad rzeką na całej jej spławnej długości. Po raz pierwszy w historii jeden ośrodek władzy mógł samodzielnie i kompleksowo zabrać się za zagospodarowanie Odry.
Król Prus Fryderyk II (nie bez przyczyny i bynajmniej nie ze względu na wzrost zwany Wielkim) doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że aby utrzymać przy swoim państwie tak cenny nabytek, jakim był Śląsk, trzeba związać nową prowincję z resztą kraju silnymi więzami nie tylko politycznymi, ale i gospodarczymi. Odra odegrała w jego planach bardzo ważną rolę. Choć w kolejnych latach Prusy miały stoczyć z Austrią jeszcze dwie wojny o Śląsk, od razu zaangażowały się w reorganizację i uporządkowanie żeglugi odrzańskiej.
Pruskie plany
Już w 1744 r. z polecenia monarchy uruchomiono regularne rejsy między Śląskiem a dynamicznie rozwijającymi się ośrodkami przemysłowo-handlowymi Brandenburgii. Zniesiono cały szereg barier celnych i prawnych, tłamszących dotąd żeglugę odrzańską. Podstawowymi towarami transportowanymi Odrą w owym czasie były sól (w górę rzeki) i zboże (w dół). Sprzedażą śląskiego zboża na terenie królestwa Prus zajęła się specjalnie powołana kompania zbożowa.
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz