Kto przyjaźń znalazł, ma skarb

Felieton naczelnego • Poziom dezorganizacji społeczeństwa staje się coraz bardziej widoczny i dokuczliwy. Więzi pomiędzy ludźmi są słabsze i bardziej powierzchowne niż jeszcze pół wieku temu. Rzuca się natomiast w oczy, a może nawet wręcz razi panoszące się obojętność, egoizm, indywidualizm, niezależność i głupota. Ludzie tak jakby przestali siebie potrzebować. Sami, na własne życzenie zamknęli się w emocjonalnej klatce, w której miotają się w zależności od okoliczności od miłości do nienawiści, tyle tylko, że wyłącznie względem siebie samych. Drugi człowiek zszedł nie na drugi plan, ale na plan dalszy, na plan bardzo daleki. 

 

Znam małżeństwa, które kiedyś darzyły się szczerym niekłamanym uczuciem, nie wiem co to było, ale myślę, że nie będzie nadużyciem kiedy stwierdzę, że była to miłość. Potem w miarę upływu lat uczucie to coraz bardziej w nich zanikało zamiast rozkwitać. Ich wzajemna więź traciła dramatycznie temperaturę. Choć powinno być odwrotnie. Przecież ludzie wraz z upływem czasu powinni darzyć się uczuciem coraz mocniejszym, coraz bardziej świadomym, dojrzałym. Uczuciem, które potrafi przymknąć oczy na niedoskonałości ludzkiego charakteru czy zapomnieć błędy lub upadki czy chwile słabości. Kiedy młodzi przysięgają sobie dozgonną miłość nie mają świadomości co tak naprawdę sobie przysięgają. Z upływem lat kiedy dojrzewają jako ludzie przysięga winna być przez nich coraz bardziej zrozumiała i wręcz każdego dnia celebrowana. Z życiem bowiem żartów nie ma. 

 

Dorosłość to świadomość nie tylko samego siebie, moich potrzeb, pragnień i braków ale także uświadomienie sobie faktu, że bez drugiej bliskiej nam osoby nie sposób realizować własnego ja. Dorosłość przejawia się bowiem w uświadomieniu sobie prawdy o naszym współistnieniu i zależeniu od innych jak i konieczności nieustannego uspołeczniania się. Osamotnienie, obcowanie tylko z własnym telewizorem, smartfonem czy laptopem doprowadzi każdego do egzystencjalnych wątpliwości i emocjonalnych kryzysów. Potrzebujemy siebie i musimy odważnie się do tego sami przed sobą przyznać...