Świat jak tabloid

Felieton naczelnego • Czasami zastanawiam się jak to się mogło stać, że jako społeczeństwo znaleźliśmy się w tym miejscu. Kiedy człowiek tak dramatycznie skarłowaciał stając się małą, przerażającą kreaturą.

Wiem. Jest tylu pięknych ludzi wokoło nas. Tyle pięknych gestów, zachowań, przykładów prawdziwie altruistycznej pomocy czy szczerego poświęcenia, więc nie powinienem narzekać. I generalnie narzekać nie chcę. Jednak mam nieodparte wrażenie, że to piękno człowieka, ten niepojęty humanizm, za mojego życia znalazł się w ogromnym odwrocie, w kryzysie z którego nic dobrego dla ludzkości ogólnie i konkretnego pojedynczego człowieka wyniknąć nie może.

Dwa tygodnie temu pisałem o tym, że do naszych domów, zakładów pracy, sal obrad, w tym także tej sejmowej i senackiej wkradła się ulica – wulgarna, niepohamowana w emocjach, zachłanna i chciwa. To bardzo źle, bo ulica ze swoimi zwyczajami i naturą musi pozostać na swoim miejscu, a nie wdzierać się gwałtem w ludzkie relacje, bo je zniszczy w sposób doszczętny i ostateczny. Życie każdego człowieka musi mieć intymny, osobisty wymiar zarezerwowany dla jego prywatności, nie może epatować otoczenia, bo wówczas „ideały roztrzaskają się o uliczny trotuar”. A schamienie, spoufalenie zaczyna się gdy kończy się świadoma granica pomiędzy tym co osobiste, a tym co publiczne. Tu też kończy się szacunek dla drugiego człowieka, tak niezbędny we właściwych relacjach...