Wydrapany komin gorzelni

Zdjęcia z historią w tle • Dziś, dzięki fotografom Landesbildstelle Oberschlesien, przenosimy się do Rogowa Opolskiego lat 20. minionego wieku. W dwóch ciekawych ujęciach zobaczymy górujący nad starorzeczem Odry zamek. Przy okazji zaś przyjrzymy się troszeczkę życiu łodziorzy, których jeszcze trzy, cztery dekady temu, było w naszych nadodrzańskich miejscowościach setki.

Rogowski zamek sięga swą historią do XIII wieku, gdy na wysokiej skarpie w zakolu rzeki ulokowano budowlę obronną, strzegącą linii Odry oraz prawdopodobnie pobliskiego brodu. Rzeka w owym czasie płynęła pod samym murem oporowym i dopiero w XIX wieku, podczas regulacji i kanalizacji, jej koryto zostało wyprostowane serią przekopów i poprowadzone w dzisiejszym biegu.  Prawdopodobnie jeszcze do połowy XVIII wieku zamek odgrywał ważną rolę w kontroli żeglugi odrzańskiej, będąc punktem poboru ceł. Od jego muru w poprzek rzeki rozpięty był gruby łańcuch, opuszczany po uiszczeniu opłaty przez spławiających towary łodziorzy. Praktyka ta zanikła po przejęciu Śląska przez Prusy w 1741 roku.

Od początków w XIV wieku
Generalnie jednak zamek rogowski był rezydencją kolejnych rodów szlacheckich, władających okolicznymi ziemiami. Począwszy od wymienionego w najstarszym znanym dokumencie z 1305 roku Cunado de Rogow i jego syna Werncorusa (1351 r.), przez rody von Bees i Rogoyskich, Rogów Opolski był siedzibą wpływowych osób z otoczenia opolskiego dworu książęcego. W roku 1757 dobra rogowskie trafiły w ręce Heinricha Adolfa Rederna, prezydenta Departamentu Sprawiedliwości Górnego Śląska, a prywatnie właściciela Krapkowic i Rozkochowa. Redern rezydował w Krapkowicach, podobnie jak Karol Wilhelm von Haugwitz, który osiem lat później nabył wszystkie wspomniane miejscowości. Rogowski zamek systematycznie tracił więc na znaczeniu, zarówno obronnym, ekonomicznym, jak i prestiżowym. Do czasu...