Zapomniane ofiary, część 6.

POMOC I OPÓR • Przez obozy pracy umiejscowione na terenie dzisiejszego powiatu krapkowickiego przewinęły się dziesiątki tysięcy więźniów, jeńców wojennych i cywilnych robotników z prawie całej Europy. Ich obecności w tutejszej małej prowincjonalnej społeczności nie dało się nie zauważyć. Jak układały się relacje pomiędzy nimi, a miejscową ludnością? Kto komu pomagał, kto szkodził, a kto pozostawał obojętny?

 

Nie od narodowości zależy charakter człowieka i jego moralne postawy. W każdej nacji znajdą się ludzie szlachetni i ludzie podli. Czasy wojen, totalitaryzmu i ucisku są okresami próby, podczas której ta szlachetność bądź podłość wychodzi na jaw. Tak też było podczas II wojny światowej w Krapkowicach, Otmęcie, czy Gogolinie, gdzie większość mieszkańców wolała zachowywać bezpieczny dystans względem „Auslandrów”, ale znaleźli się tacy, którzy starali się im pomóc oraz tacy, którzy im szkodzili.

 

Robotnicy przymusowi z Polski znaleźli się na Górnym Śląsku w specyficznych warunkach. Jeszcze do niedawna silny był na tych ziemiach żywioł polski, rozbudzony w okresie plebiscytu i powstań. Z drugiej strony silny nurt proniemiecki, wzmożony przez popowstaniowy terror i ucisk hitlerowski lat trzydziestych. Tak więc antagonizmy narodowościowe były tu dość silne, co przejawiało się w relacjach z polskimi robotnikami. Podejście niemieckich urzędników i oficjeli oraz kadry zarządzającej było oczywiście bardzo surowe i bezkompromisowe. Ale wyraźnie antypolskie zachowania zdarzały się też brygadzistom i majstrom na wydziałach krapkowickiej papierni, czy otmęckich zakładów obuwniczych. We wspomnieniach robotników tych zakładów znajdziemy przykłady poniżania, szykanowania, a nawet pobicia Polaków przez ich miejscowych przełożonych. 

 

Z drugiej strony znajdziemy przykłady pomocy ze strony autochtonów...