Czcesz się bić?

Felieton naczelnego • Jeden z moich znajomych przesłał mi ostatnio przegląd prasy polskiej z września 1939 roku. Przeraziło mnie podobieństwo z tym, z czym mamy do czynienia dzisiaj. Nachalną, prymitywną polską propagandą oczadzony był praktycznie cały naród. Nawet wtedy, kiedy państwo polskie - II Rzeczpospolita - chyliła się ku upadkowi, polskie gazety nadal kłamały: „Losy wojny przesądzone ostatecznie po wystąpieniu Anglii i Francji”, „Ofensywa niemiecka na Polskę – załamana”, „Zwycięskie ataki sprzymierzonych na froncie zachodnim”, „Powstania w okupowanych miastach Polski”, „Nalot 30 bombowców polskich na Berlin”, „Linia Zygfryda przełamana w siedmiu punktach”, „Wojska niemieckie uciekają w popłochu”. Jeszcze 10 września 1939 roku „Dziennik Polski” straszył Hitlera tytułem z pierwszej strony „Polska może zmobilizować sześć milionów żołnierzy”. Generalnie rozumiem ten prosty mechanizm – chodziło o to, żeby duch w narodzie nie został złamany. Ale tu pojawia się pytanie: czy tego typu propaganda nie jest czymś co ociera się o przysłowiowe szaleństwo? Przecież 10 września 1939 roku Niemcy kończyli już okrążanie Warszawy praktycznie ze wszystkich stron. Czy autorzy tego typu propagandy naprawdę mieli Polki i Polaków za kompletnych durniów, którzy na własne oczy widzieli przecież agonię swojego ukochanego i tak długo wyczekiwanego państwa? Myślę, że tak właśnie było. Ogłupiony przez propagandę naród głęboko wierzył, że polska armia jest tak potężna, dzielna i uzbrojona, że Niemców nasi chłopcy „będą lali aż miło”. Rzeczywistość okazała się okrutna – polska armia nie miała żadnych szans w konfrontacji z Wehrmachtem, ponieważ państwo było biedne, a armia niedozbrojona. Dodatkowo II Rzeczpospolita, łudzona przez Aliantów – Anglików i Francuzów fikcyjnymi układami, była dramatycznie osamotniona i wykorzystana przez „zaprzyjaźnionych” polityków z Londynu i Paryża, którzy posługiwali się nami jak chłopcami do podawania piłek prowadząc swoją egoistyczną politykę wobec Hitlera...