Rodzice nie chcą słuchać

 

Kiedy miałam sześć lat postanowiłam, że zostanę nauczycielką. Do tego dążyłam i to osiągnęłam. Potem dokształcałam się w psychologii i na tym etapie byłam już ostatecznie zdecydowana, co do mojej przyszłości. Jako nastolatka wiedziałam, że pomaganie ludziom i przekazywanie wiedzy dobrze mi wychodzi, że dobrze się wypowiadam, mam dobry kontakt z ludźmi. Wiele osób mi to powtarzało. Mój syn też jest psychologiem, ale  ma zupełnie inne zainteresowania i nawet nie pracuje w zawodzie. Nie sądzę zatem, by mógł przejąć po mnie pałeczkę. On ma realizować swoje marzenie, a nie moje. 

 

Największy sukces to dla mnie wychowanie dwóch fajnych facetów, którzy dobrze radzą sobie w życiu i myślę, że są szczęśliwymi ludźmi. Starałam się być dla nich mamą z poczuciem humoru i taką, która się z dzieckiem zaprzyjaźnia. To mi się udało. Jeśli chodzi o porażki, to jak każda mama czasem się złościłam i denerwowałam, ale nigdy nie podnosiłam na moich synów głosu, sądząc że jest to zupełnie nie potrzebne. Na szczęście żadnej spektakularnej porażki nie było.