Po moście von Hülsena z Ottmuth do Krappitz

Historia • Przeglądając stare dokumenty, czy gazety opisujące nasze miasto, napotykamy nieraz na „dziwne” adresy, które większości z nas już dziś nic nie mówią. Trzydziestoparolatkowie i starsi powinni pamiętać jeszcze „komunistyczne” nazwy ulic, które obowiązywały do 1990 roku. Najstarsi mieszkańcy pamiętają zaś niektóre niemieckie - przedwojenne nazwy. Ale patronów ulic zmieniano w Krapkowicach wielokrotnie. Niektórych nawet po cztery, pięć razy.

 

Nazwy ulic, początkowo charakterystyczne tylko dla miast, pojawiły się po raz pierwszy już w starożytności. O ile małe wioski i osady położone były zazwyczaj wzdłuż jednej lub zaledwie paru dróg, a ich mieszkańcy znali się nawzajem doskonale i potrafili bez trudu wskazać, gdzie kto mieszka, to w miastach sieć ulic była już zdecydowanie bardziej skomplikowana. W przypadku większych ośrodków była wręcz gęsta. Choćby z powodów administracyjnych, należało ulice te jakoś rozróżnić, stąd najważniejszym z nich zaczęto nadawać nazwy, a z czasem ponazywano je wszystkie.  

 

Krapkowice, będąc małym miasteczkiem, posiadały zaledwie kilka ulic, więc ich nazewnictwo również początkowo się nie rozwijało. Do najstarszych ulic w mieście należą niewątpliwie dzisiejsze: Kościelna, Zamkowa, Podgórna, Rybacka, Sądowa i Basztowa. Z czasem dołączyły do nich: Opolska, 1 Maja i Prudnicka. Pierwotnych nazw tych ulic dzisiaj już niestety nie można ustalić, większość z nich jednak miała zapewne jedynie nazwy zwyczajowe, a nie zatwierdzone urzędowo. Dopiero w pierwszych trzech dekadach XX wieku, w ramach przebudowy i modernizacji centrum miasta, poszerzano i utwardzano ulice i dopiero z tego okresu znamy oficjalne nazwy krapkowickich ulic. Główne arterie wylotowe Krapkowic ochrzczono nazwami miast, w kierunku których wychodziły, a więc: Oppelnerstraße (Opolska), Neustaderstraße (Prudnicka) i Coselerstraße (Kozielska). Podobnego rodzaju nazwę otrzymała droga wiodąca w kierunku Niemodlina – Falkenbergerstraße, czyli dzisiejsza Limanowskiego, mimo że była utwardzona tylko na krótkim odcinku, przechodząc następnie w trakt polno-leśny.