Miasto, którego nie będzie

Część druga • Przygotowując plany rozwoju Krapkowic, urbaniści musieli oszacować jak będzie rosła liczba mieszkańców miasta. Określili też najważniejsze przeszkody w rozwoju naszego miasta, które ten wzrost spowalniały. Realna liczba mieszkańców, jaką mogły osiągnąć Krapkowice jeszcze przed 1990 rokiem, została ustalona na 27 tysięcy.

W 1939 roku Krapkowice i Otmęt liczyły łącznie około 8 800 mieszkańców. Na skutek wojny i następujących po niej ruchów ludności (wysiedleń, wyjazdów, repatriacji) stan ten odrobiły dopiero w 1955 roku, kiedy mieszkało w nich 8 856 osób. W kolejnych latach, dzięki dużemu napływowi ludności z innych rejonów Polski oraz wysokiemu wskaźnikowi przyrostu naturalnego, liczba mieszkańców stale rosła, osiągając w 1960 roku 10 487, a w pięć lat później już 12 500 osób. W tym miejscu warto przypomnieć, że do 31 grudnia 1961 Krapkowice i Otmęt były osobnymi miejscowościami i dopiero od tego czasu stanowią jeden organizm miejski.

Nie miał kto pracować

Choć dziś może być trudno w to uwierzyć, na początku lat 60. w naszym mieście panował straszliwy brak rąk do pracy. Miejscowe zakłady przemysłowe stwarzały ponad 11 tysięcy miejsc pracy, co oznaczało zaangażowanie całej dostępnej siły roboczej nie tylko w Krapkowicach, ale i w okolicznych miejscowościach. Problem dojazdów większej części załogi był nie lada obciążeniem dla dyrekcji obydwóch wielkich fabryk. Zakłady obuwnicze wykorzystywały zaledwie połowę mocy produkcyjnej, bo nie było z kogo stworzyć drugiej zmiany. 

Cały artykuł w papierowym wydaniu "Nowin Krapkowickich"