Nic się nie zmieniło...

Felieton naczelnego • Jesteśmy bardzo ciekawym, a nawet powiedziałbym więcej, bardzo zabawnym narodem. Mówimy sami o sobie, że jesteśmy narodem dumnym, walecznym, skłonnym do ofiarnego, czasami szaleńczego wręcz heroizmu czy bohaterstwa. Polacy kochają wielkie słowa typu: honor, Ojczyzna, braterstwo – przyjaźń, patriotyzm, lojalność czy wolność. Czy to źle? Oczywiście, że nie, to bardzo dobrze, że są to wartości ważne dla Polek i Polaków. Jednak, kiedy obserwuję to co dzieje się wokoło mam wrażenie, że po pierwsze niektórzy z rodaków nie do końca rozumieją znaczenia tych słów, po drugie zdecydowanie zbyt często ich używają, a po trzecie nie traktują ich do końca poważnie. Na czym polega ów brak powagi, ano przede wszystkim na tym, że bardzo często domagamy się tego aby te wszystkie wielkie i wspaniałe rzeczy charakteryzowały wszystkich wokoło nas, poza… nami samymi. I tu zaczyna się cały problem…
Może to brzmi paradoksalnie ale dożyliśmy takich czasów, że bardzo często te wszystkie wielkie wartości i słowa pojawiają się w kontekście piłki nożnej. A generalnie to co dzieje się w polskim futbolu jest coraz śmieszniejsze. Najpierw było to całe ogólnonarodowe podniecenie dotyczące tego czy Robert Lewandowski otrzyma „Złotą Piłkę” jako pierwszy Polak w historii, tego wyróżnienia przyznawanego przez francuską gazetę „France Footbal”. Lament i krzyk jaki pojawił się po tym jak Lewandowski tej nagrody nie otrzymał był naprawdę zabawny. Mówiło się i pisało o oszustwie, złodziejstwie i spisku… Brakowało jedynie stanowiska najwyższych polskich władz, włącznie z Prezydentem Najjaśniejszej Rzeczpospolitej, w którym polskie elity wyraziły by swoje oburzenie z drugiego miejsca „Lewego” i wytknęły Francuzom, że to nasi przodkowie znad Wisły uczyli tych barbarzyńców jedzenia nożem i widelcem...