„Czarna Trzynastka” - Historia prawdziwa

W tamtym czasie drużyny starszoharcerskie (szkoła średnia i dorośli) działały w ramach Harcerskiej Służby Polsce Socjalistycznej, potocznie zwanej „Czerwone Harcerstwo“. Jako mundur służyła piaskowa bluza, z szyi zwisała czerwona krajka, a na głowę wkładano czerwony beret. Obraz ten zupełnie nie przypominał prawdziwego harcerza. Ale nie o wygląd tylko chodziło, czerwone harcerstwo z prawdziwym ruchem, tworzącym się pomiędzy 1910 a 1918 rokiem, nie miało prawie nic wspólnego. HSPS było młodzieżówką PZPR, a nie ruchem wywodzącym się ze scautingu. Tu nie było ducha braterstwa, służby innym, poszukiwania prawdy, przestrzegania prawa harcerskiego.

 

A my - młodzi ludzie - na początku lat 80. minionego wieku chcieliśmy wrócić do harcerskich korzeni. Chłopcy odziali się więc w zielone, a dziewczyny w szare mundury, wróciły chusty harcerskie i rogatywki. Drużyna przyjęła nazwę 1. Środowiskowa Drużyna Harcerzy im. Zawiszy Czarnego. Już sam widok tak ubranych harcerzy spowodował niechęć Komendy Hufca ZHP w Krapkowicach, która robiła, co mogła, by drużyny nie zarejestrować. Co rusz wymyślano jakieś przeszkody. Młodzieży to jednak nie zniechęcało. Mimo że nie przyznano drużynie harcówki, spotkania odbywały się regularnie na schodach technikum skórzanego Śląskich Zakładów Przemysłu Skórzanego „Otmęt“ w Krapkowicach. Zbierało się na początku zaledwie kilka osób - Beata Popiel, Barbara Owoc, Sabina Kolanko ps. „Saba“, Maciej Morawski ps. „Pogoda“, Maciej Wojciechowski ps. „Naczelnik“, Zbigniew Banachowski ps. „Banaś“, Zbigniew Kuc ps. „Qcyk“, Tomasz Kowal...