Pomysły przed snem

Rozmowa • Chociaż nikt w jej rodzinie nie malował, a ona nigdy nie kształciła się na kierunkach artystycznych bardzo szybko znalazła swój styl i niszę w działalności artystycznej. Nie postrzega samej siebie jako artystki, bo, jak mówi – przede wszystkim robi to, co lubi, a malowanie sprawia jej wielką przyjemność. Dodatkowo to, że jeszcze komuś się podoba jej twórczość, jest dla niej wielką zachętą do dalszej pracy. Od czerwca zeszłego roku Ludwika Mizielska mieszka w Krapkowicach, bo tu, przy boku męża, znalazła swoje miejsce.

 

Zaczynałam malować akwarelami na papierze. I od tego zaczęła się moja przygoda z malowaniem. W pewnym momencie zainteresowałam się farbami akrylowymi. Dokładniej po warsztatach organizowanych przez Krapkowicki Dom Kultury. Na zajęciach malowaliśmy głównie akrylami. Malowanie na papierze w ogóle mi nie wychodziło. Nie umiałam się w tym odnaleźć. Postanowiłam sprawdzić akryle na innym materiale. Chciałam też malować prostsze rzeczy niż krajobrazy, bo te nie do końca prezentowały się tak, jakbym sobie życzyła.

 

Pierwsze kamienie z myślą o ich pomalowaniu nazbierałam rok wcześniej, ale długo leżały w moim domu. Kiedy po ślubie przeniosłam się z Opola do Krapkowic, to kamienie przyjechały razem ze mną. Jak mąż je zobaczył, to załamał ręce… 

I tak sobie kamienie czekały na odpowiednią chwilę. I teraz właśnie ta chwila nastąpiła. Jak przełamałam pierwsze „lody” z kamieniami to postanowiłam wziąć się za drewienka. O pracy z drewnem marzyłam od dłuższego czasu. Jak widziałam prace malowane na drewnie przez inne osoby, to bardzo mnie to inspirowało.