Warszawa

Felieton naczelnego • Bilety na piłkarski mecz Polska – Niemcy były okazją do tego, aby po raz kolejny odwiedzić naszą kochaną stolicę. Nie żebym nie lubił Warszawy, ale jak nie muszę tam jeździć, to nie jeżdżę. Przede wszystkim ze względu na dość skromną wciąż liczbę połączeń kolejowych i męczący dojazd samochodem. Jednak za każdym razem kiedy tam docieram, Warszawa czymś mnie zaskakuje, powodując dosyć ambiwalentne wrażenia. Nasza stolica ma niesamowitą historię, którą widać w wielu miejscach, jednak wydarzeniem, które odcisnęło prawdziwe piętno na tym mieście i jego mieszkańcach jest Powstanie Warszawskie. Ta historia, z jednej strony daleka i coraz bardziej mglista, jest jakby wciąż żywa na warszawskich ulicach. Nazwy, tablice, pomniki, nowoczesne instalacje przypominają o tych ponad dwóch miesiącach traumy, która na zawsze już zmieniła charakter tego miasta. Dlatego Warszawy nie można nie kochać. To chyba jedyne takie polskie miasto-bohater, oczywiście nie umniejszając znaczenia innych historycznych polskich metropolii typu Kraków, Poznań, Gdańsk, Wrocław, Lwów czy Wilno.

Dziś, choć stalica nadal jest przesiąknięta przeszłością, Warszawa to zdecydowanie miasto zwrócone ku przyszłości. To najnowocześniejsza aglomeracja w Polsce. To taki inny od reszty skrawek naszego kraju, który wciąż zdominowany jest przez polską swojskość, siermiężność i prowincjonalizm. Warszawski rozmach (nie tylko ten urbanistyczny) nie jest znany nigdzie indziej pomiędzy Odrą, a Bugiem. To pod tym względem z jednej strony to trochę taki lepszy rodzaj Polski, ale z drugiej takie specyficzne miejsce, bo kiedy myślisz o tym jaka może być jego przyszłość, ogarnia cię specyficzny niepokój. Pierwsze miasto Rzeczpospolitej wymyka się także polskiemu minimalizmowi. To rzeczywiście europejska, a może nawet światowa metropolia, która robi wrażenie. Szczególnie śródmieście jest totalnie kosmopolityczne – nie ma drugiego takiego miejsce w Polsce - pełne obcokrajowców o różnych kolorach skóry i mówiących językami całego świata...