Koniec epoki

Felieton naczelnego • Dieter Przewdzing, pomimo tego, że był na pierwszy rzut oka człowiekiem sukcesu, był także człowiekiem niezwykle samotnym. Podczas jednej z rozmów, jakie odbyliśmy jesienią ubiegłego roku, w jego gabinecie, powiedział mi o tym, tak mimochodem, niejako przy okazji, jakby żartując pomiędzy wieloma informacjami, jakie chciał mi sprzedać, mówiąc o sobie. Zrobił to w swoim „przewdzingowym” stylu, w potoku słów i w ciągu przekazywanych prawdziwych i nieprawdziwych informacji – kiedy burmistrz się rozkręcał trudno mu było przerwać – rzucał jakąś „autentyczną perełką” na swój temat. Był to człowiek nie tylko pełen sprzeczności i kontrowersji, ale i głębokiego smutku, skrywanego bardzo często pod płaszczykiem głośnej rubaszności.  

 

Informacja o tym, że został zamordowany wydawała mi się niewiarygodna. Choć o burmistrzu krążyły przeróżne historie (bardzo często negatywne) trudno było uwierzyć w to, żeby komukolwiek mógł aż tak zaleźć za skórę. Przewdzinga wiele osób nie lubiło, miał wielu prawdziwych wrogów, jak pewnie każdy kto zajmuje tak eksponowane stanowisko przez prawie cztery dekady, jednak w jego sposobie bycia można było dostrzec zachowania, które kazały praktycznie każdemu stosować względem niego tak zwaną taryfę ulgową. Jak mało kto burmistrz Zdzieszowic miał niesamowity dystans do siebie. Przykład? Mamy aktualnie czas „Babskich combrów”, na które Przewdzing przychodził zawsze z lubością i zawsze… bardzo odważnie przebrany. Żaden z burmistrzów czy wójtów lub radnych nie pozwalał sobie na takie zachowania. Dieter Przewdzing wymykał się jakimkolwiek normom i standardom. Kolejnymi cechami, za które można go było lubić było jego poczucie humoru i bardzo szybkie skracanie dystansu. Przewdzing kochał się spoufalać, a wielu ludzi lubi jak ktoś ważny się z nimi spoufala, bo jest to dla nich dowód na to, że nie uważa się za lepszego czy mądrzejszego.