Mleko mi się należy... i bratu też

Felieton naczelnego • Chciwość jest nazywana korzeniem wszelkiego zła. To grzech numer dwa na tak zwanej liście grzechów głównych, którą w na progu rozpoczynającego się właśnie Wielkiego Postu warto sobie przypomnieć. To potężna siła sprawcza nie tylko rozwoju cywilizacyjnego, bo nie ma się co łudzić, ale większość wynalazków i pomysłów, powstała motywowana chciwością, tylko po to aby zoptymalizować zysk. Czy to źle, że ludzie chcą być coraz bogatsi? Wcale nie, ale problem zaczyna się wtedy, kiedy chęć bogacenia się albo po prostu chciwość staje się ich dominująca siłą witalną. Bardzo często zadajemy sobie pytanie co stało się z Polakami w ostatnich 30 latach, w czasach tak zwanej wolnej Polski. Co stało się z największymi luzakami w „najweselszym baraku” po wschodniej, niby tej gorszej stronie, tak zwanej żelaznej kurtyny? Przez cały PRL żyliśmy w poczuciu gorszości w porównaniu z Zachodem, bo byliśmy biedniejsi, mniej światowi, mniej pewni siebie, nieobyci i zaściankowi, ale była w nas również pewna irracjonalna pewność tego, że jesteśmy szlachetniejsi od tych wszystkich bogatych niemieckich, francuskich czy angielskich snobów. Było w nas wielkie przeświadczenie, że jest w nas więcej serdeczności, ofiarności, że żyjemy w społeczeństwie bardziej zjednoczonym, solidaryzującym się ze sobą, skorym do pomocy, wrażliwszym na ludzką krzywdę i biedę. I wiecie co, kiedy sięgam do tamtych czasów muszę z całą pewnością stwierdzić, że świat PRL-u był pełen takich wspaniałych, wyjątkowych ludzi. Autorytetów. Były i kanalie, ale tych wyrazistych, świetlanych postaci było zdecydowanie więcej. Nie wiem co było przyczyną tego, że byliśmy tacy szlachetni może właśnie wspomniana bieda, może brak perspektyw, a może świadomość wspólnego wroga?...