Niech stanie się światłość

Felieton naczelnego • Samotność jest jak ciemność. Na początku wzbudza strach i niepokój, z czasem, kiedy się z nią  oswajamy przestaje przerażać. Ale samotność nawet oswojona jest bardzo niebezpieczna, bo przenika do duszy, do ludzkiego wnętrza, zatruwa naszego wewnętrznego człowieka. Minuta po minucie, godzina po godzinie, dzień po dniu pozostawiona sama sobie potrafi skutecznie zabić każdą radość, każdy słoneczny dzień i… każde zwycięstwo. Samotność, to choroba współczesności, to zmora współczesnego świata, który oszukuje sam siebie. Rozwrzeszczany, rozhisteryzowany w swoich zabawach i zajmowaniu się samym sobą świat chce zapomnieć o samotności, wyrugować ją na same peryferie, zatopić w Rowach Mariańskich Nieświadomości, wyrzucić ze słowników i terminarzy, jednak samotność zwyciężyć się nie daje. Od wieków kombinuje jakby tu człowieka wyalienować i objąć swym śmiercionośnym uściskiem. Różne Internety, Facebooki i Twittery, portale społecznościowe, gry komputerowe to ukoronowanie wielowiekowego doświadczenia samotności w walce z człowiekiem.

 

Samotność wciąż wygrywa każdego roku zbierając tragiczne żniwo. Współcześni ludzie nie potrafią nie tylko doprowadzić relacji pomiędzy sobą do poziomu zaufanej przyjaźni, ale nie umieją tak po prostu ze sobą szczerze porozmawiać. Siostry samotności: nieufność i podejrzliwość dbają o to, aby relacje pomiędzy bliskimi sobie ludźmi napiętnować przeklętym dystansem. Ludzie z jednej strony boją się emocjonalnej bliskości z drugim człowiekiem, z drugiej potrzebują jej jak tlenu. Ludzie perfekcyjnie skrywają swoją samotność często pod płaszczykiem wesołkowatości, pewności siebie wyrażającej się w agresji i pysze, czy też gadatliwości, próbują zmylić otoczenie. Brak im odwagi, by wykrzyczeć jak bardzo są samotni i nieszczęśliwi, otoczeni tłumem znajomych, z którymi tak naprawdę nic ich głębszego nie łączy. Ileż bólu nosi w sobie współczesny człowiek? Jak bardzo zraniony i jak pełen sprzeczności jest homo sapiens XXI wieku?