Patrz na życie przez okulary radości

Felieton naczelnego • Nadmorski deptak. Tłumy ludzi rozleniwione sierpniowym słońcem „walą” w jego jedną i drugą stronę. Bezwiednie, bezmyślnie, w zwolnionym urlopowym tempie wczasowicze spacerują. Z plaży, do lodziarni, czasami przez wędzarnie, piwiarnie i jadłodajnie z teoretycznie domowym jedzeniem, spacerują korzystając z kilkunastu dni odpoczynku. Nic ich nie goni, nic nie wywiera presji, nic nie zobowiązuje i... nic nie muszą. W takich miejscach, gdzie teoretycznie otaczają nas ludzie, którzy korzystają z urlopowego luzu pełno powinno być twarzy rozjaśnionych uśmiechem, serdecznością, otwartością i przyjaźnią. Niestety nic z tego, choć to przecież kurort wypełniony tymi, którzy przyjechali tu odpocząć, oblicza na jakie natrafiamy na urlopowym deptaku są raczej nie tyle co marsowe czyli smutne i zamyślone, co zdradzające znudzenie, irytacje, zblazowanie, niezadowolenie i agresję. Na codziennych ulicach naszych miast i wsi jest pod tym względem jeszcze gorzej.     

Od dawna podejrzewałem o to rodaków. O to, że są smutasami, którzy uwielbiają narzekać, zamartwiać się i złościć. Że nie potrafią cieszyć się ani z małych ani z wielkich rzeczy. Że ludzie, którzy to potrafią, są dla większości populacji żyjącej pomiędzy Odrą a Bugiem, albo ciekawymi przypadkami klinicznymi, albo miłośnikami zakazanych ziół. Bo na cóż może liczyć człowiek, który śmieje się na ulicy i nie daj Boże z uśmiechem zaczepia innych? W większości przypadków na agresję, ale także na podirytowanie i na pewno na stukanie się palcem w czoło z politowaniem i dezaprobatą. Co sprawiło, że bezinteresowna, bezkontekstowa, czysta w swojej postaci radość jest dzisiaj tak bardzo deficytowa w życiu bardzo wielu Polek i Polaków. Co stało się w najweselszym niegdyś baraku Układu Warszawskiego, że dzisiaj wręcz zionie z niego smutkiem?...