Pyszna Europa

Felieton naczelnego • Czy na naszych oczach wizja wielkiej, wspólnej Europy, kontynentu, który byłby przykładem dla innych na pokojowe współistnienie narodów, pomimo różnic i dramatycznej historii, pęka jak bańka mydlana? Ile warta jest europejska integracja? Czy dla wszystkich jest tak samo ważna? I w końcu, czy wszyscy rozumieją ją tak samo? To tylko niektóre z pytań, które pojawiają się, kiedy obserwujemy zawirowania związane z kryzysem greckim. To, co dzieje się na południu Europy, południu niestabilnym, niespokojnym i nieobliczalnym może zmienić nie tylko przyszłość tego południa, ale również całego Starego Kontynentu, jak nie świata. Co by o integracji europejskiej nie powiedzieć, na pewno cel stworzenia z niezależnych państw systemu naczyń połączonych powiódł się. Dziś to, co dzieje się w Atenach czy Rzymie, bardzo obchodzi Kopenhagę i Londyn. Niestety, pomimo iż wszyscy mogą na tym, co dzieje się w Grecji stracić i to bardzo dużo, może dojść do sytuacji, w której dominującą emocją w rozwiązaniu tego impasu nie będzie rachunek ekonomiczny, ale pycha poszczególnych przywódców. 

 

„Pycha kroczy przed upadkiem” – tak podaje Mądra Księga. Pycha jest jak ogień, który trawi człowieka od środka i wypala z jego serca empatię, rozsądek i umiejętność zawierania kompromisów. Pycha unieszczęśliwia, a jednak tak wielu ludzi na nią choruje. Skąd się więc bierze jej niesamowita atrakcyjność i popularność? Najczęściej ze strachu i kompleksów. Ludzie pyszni boją się innych, ponieważ w głębi swych serc uważają się za gorszych, słabszych i głupszych. Pycha jest dla nich ucieczką od sytuacji dyskomfortowych, które w ich ocenie ich przerastają. Człowiek, który zaczyna się nią kierować, popada w autodestrukcję. Niszczy to, co wartościowe w swoim życiu i życiu tych, których otacza. Właśnie pycha jest tym, co najbardziej zagraża Europie. Nie kryzysy gospodarcze, walutowe, ekonomiczne, ale właśnie ona, pierwsza wśród listy Siedmiu Grzechów Głównych.