Vive la France

Felieton naczelnego • Dziś znowu o piłce nożnej, ale następne mistrzostwa świata dopiero za cztery lata, więc upłynie zapewne szmat czasu, nim ponownie wrócę do tego tematu. Mam nadzieję, że z tego właśnie powodu ci którzy piłki nożnej nie lubią wybaczą mi to, że dziś znowu będzie trochę o futbolu. Trochę, bo chyba bardziej o tym, że futbol przeobraża się ze sportu w jakąś nieokreśloną, chorą formułę rywalizacji pomiędzy narodami. Na tę chorobę ludzkość już chorowała, kiedy to sport wykorzystywali faszyści, aby udowodnić wyższość jednej rasy nad drugą, czy też komuniści, aby pokazać potęgę „nowego sowieckiego człowieka”. I zawsze to dla sportu kończyło się bardzo źle.

Dziś również sport, a szczególnie futbol jest wykorzystywany do chorych celów. Wojenna retoryka, wojenne porównania, przywoływanie faktów historycznych w kontekście meczów piłkarskich, kiedy to narody rywalizowały ze sobą nie za pomocą gumowej piłki, tylko czołgów i karabinów powoduje, że wielu ludzi zaczyna traktować sport nie jak zabawę i rozrywkę, którymi sport powinien być, ale jak kwestię życia, śmierci, honoru, niższości lub wyższości w zależności od wyniku sportowej rywalizacji. Futbol staje się przesadnie ważny. Niektórzy ludzie zaczynają traktować go jak religię, sens i filozofię życia. Kogoś lubią lub nienawidzą tylko dlatego, że kibicuje danej drużynie?! Zbyt wiele futbolowi podporządkowują i zbyt wiele od niego uzależniają.

Nie mówię o tym, że futbolem nie można się interesować, pasjonować, kibicować ukochanej drużynie, ale na futbolu nie można budować życia czy też tożsamości, patriotyzmu czy wspólnoty. Z przerażeniem stwierdziłem, że w podręczniku do historii mojego 10-letniego syna na stronach o patriotyzmie umieszczono fotografie kibiców z twarzami wymalowanymi w biało-czerwone barwy pisząc, że to forma patriotyzmu. Chore i to totalnie. Jeżeli sport i to wszystko co się wokół niego dzieje ma być podstawą do budowania społeczeństwa obywatelskiego to skończy się to katastrofą dla tego społeczeństwa. Wspólnoty narodowej nie buduje się bowiem na sportowych emocjach, ale na odpowiedzialności, pracy, świadomości i kompromisach...