Zadowolenie nie może być „samo”

Felieton naczelnego • Zima idzie. Dni coraz krótsze, światła coraz mniej. Jedni o tej porze rozpoczynają walkę z jesiennymi smutkami, a innym z… samozadowoleniem. Wiecie, że ono też potrafi uśpić człowieka? Najpierw perfidnie stępia czujność i wrażliwość, potem jakby upija pochlebstwami i komplementami, po to abyśmy stracili kontakt z rzeczywistością. Samozadowolenie zawsze najpierw zwodzi, a potem beztrosko, ale bardzo boleśnie porzuca. Jeśli pozwolimy na to, aby rozpasało się w naszych sercach sprowadzi nas prędzej czy później na życiowe manowce. Zwykle jest tak, że przygoda z samozadowoleniem zaczyna się bardzo niewinnie, na przykład od tego, że jesteśmy sami sobą po prostu zauroczeni i zachwyceni. Dalej przychodzi przekonanie o własnej wyjątkowości i urodzeniu pod szczęśliwą gwiazdą, no i o tym, że jesteśmy „naj” i oczywiście „najs” (od angielskiego nice - fajni, ładni). Całość zwykle spuentowana jest poczuciem pysznej niezależności, samodzielności i samowystarczalności.

Jeśli samozadowolenie zadomowi się w naszych sercach na dłużej, po czasie pojawią się także inni lokatorzy, na przykład krytyczne myśli o bliźnich (nie samokrytyczne, bo przecież na siebie wciąż patrzymy przez różowe okulary), dalej są słowne oceny, a na końcu przeświadczenie, że wokoło tylko same miernoty i nieudacznicy. Dzieje się tak dlatego, że samozadowolenie najlepiej łechcące nasze osobiste „ego” nieskrępowanym poczuciem wyższości. Często jesteśmy samozadowoleni ponieważ porównujemy się z innymi i w tym porównywaniu, w którym przecież nigdy nie jesteśmy obiektywni, zawsze wypadamy lepiej. Jednak z porównywania się nigdy nic dobrego nie wynika, bo ludzie popadają albo w poczucie niższości (dzisiaj nie będziemy się tym tematem zajmować) albo właśnie w samozadowolenie. Oba stany są tak samo destrukcyjne i niszczą dobrą atmosferę, pozytywny klimat naszego wnętrza...