Zwycięski remis

Felieton naczelnego • Takie mamy czasy, że cechy danego narodu bardzo często charakteryzujemy po tym jak reprezentanci danej nacji radzą sobie podczas przeróżnych rywalizacji sportowych. Nie ważne, że to trochę naciągane i mocno na wyrost, ale tak sobie myślę, że to bardzo dobrze. No, bo czyż to nie piękne, że o danym narodzie mówimy, że jest waleczny, dobrze zorganizowany i konsekwentny, obserwując to jak radzą sobie, na przykład podczas gry w futbol, piłkarze tego kraju? Warto sobie to uzmysłowić, że choć żyjemy w czasach niesamowicie pokręconych, to także niezwykle wspaniałych, bo pobłogosławionych przez pokój. To cudownie, że murawy stadionów, parkiety i bieżnie zastąpiły nam pola bitew, szańce i okopy. Przynajmniej tak w Europie i niech tak będzie jak najdłużej. Warto zdać sobie z tego sprawę, że o sportowej rywalizacji od wielu lat mówi się jak o wojnie narodów.

Co ciekawe taką retorykę „kupuje” zdecydowana większość z nas. Przyzwyczailiśmy się do tego i wcale nam to nie przeszkadza. Kiedy jednak zdamy sobie z tego sprawę, to z jednej strony takie podejście do sportu jest po prostu śmieszne i irytujące, ale z drugiej chyba trochę niebezpieczne i na pewno nie wychowawcze. W Polsce taka wojenna narracja pojawia się szczególnie wtedy gdy przychodzi nam zmierzyć się ze światowymi potęgami, szczególnie w piłce nożnej. Tak było również przy okazji ostatniego meczu z Anglią, w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata w Katarze. Pomimo to powtórzę się, to dobrze że na przykład nie musimy „zdobywać Moskwy”, żeby „dokopać Ruskim”, albo nie musimy wywoływać powstania, aby udowodnić Niemcom, ze wcale nie jesteśmy od nich gorsi. To super, że nie musimy liczyć na „Angoli” czy „Francuzików” tylko możemy pokonać ich w sportowej rywalizacji...